منبر و مردم

به قلم دامنه : به نام خدا. محرم و دلدادگی هایش، امشب آغاز می شود. در این باره بخشی از نگرش هایم را با عنوان منبر و مردم می نویسم.

با دو پیش فرض نگرشم را نگارش می کنم. یکی این که چند سال پیش در شرح حال مرحوم شیخ عباس قمی صاحب کتاب شریف مفاتیح الجنان، خواندم که بشدت مورد مواخذه ی پدرشان قرار گرفته بودند از این که چند منبرشان را در حرم امام رضا (ع)  بی مطالعه رفته بودند. زیرا پدرشان وی را از منبر بی مطالعه منع کرده بودند و چنین منبری را دَین و قرض به ذِمّه ی اوقات مردم می دانستند. دوم آن که منبر آن چنان محوریت و قداست داشت که در دوران گذشته وقتی شهری را در ایران می خواستند به  شهرستان تبدیل کنند، در آن شهر منبر نصب می کردند. با این دو پیش فرض تاریخی، می خواهم منبر و مردم را به مناسبت  فرارسیدن ماه محرم مورد توجه قرار دهم. مبحث  من مربوط است به محیط عزاداری محرم در دارابکلا:

1- با ستودن منبر و منبری های مطالعه گر، معتقدم روحانی و واعظ و سخنور تا پیش از فرارسیدن ماه محرم باید محل مورد تبلغ خود را مورد شناسایی قرار دهد. محیط شناسی کند. نیازهای فکری و معنوی شان را به تقریب بشناسد و بر اساس تاثیرات عینی و ذهنی مباحث خود را پیش ببرد. مردم را روح منبر بداند. شنونده را دارای قوه ی درک و دریافت و حق انتخاب فرض کند.

2- در مجالس عزای محرّم، آخرین و مهمترین برنامه ها منبر رفتن است. (منبع: دامنه داراب کلا. اینجا)